Ημερολόγιο ενός απεγνωσμένου μυαλού!

Ανοίγω πρωί πρωί τον υπολογιστή (πριν ακόμα ανοίξω καλά καλά το μάτι!) και τι να δω? Ακυρώνονται τα μαθήματα για τις 27-29/8 και προγραμματίζονται για τις 8-11/9! Λόγω των πυρκαγιών! Ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει! Για συμπαράσταση προς τους πληγέντες, για τους φοιτητές που δεν μπορούν να έλθουν, για τους συγγενείς των φοιτητών που χάθηκαν? Τι να πω? Μάλλον το 'χει προγραμματίσει η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ ότι μετά τις 29 οι φωτιές θα σβήσουν και ο κόσμος θα μπορεί να επανέλθει στους κανονικούς του ρυθμούς! Και αφού προς το παρόν όλη η Ελλάδα είναι αποσυντονισμένη ας αποδιοργανώσουμε και το μόνο πράγμα που δουλεύει, τους φοιτητές!!

Αγανακτισμένη ανοίγω την τηλεόραση μιας και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ για να ανοίξω κανένα βιβλίο! Τι το ήθελα !? Εκεί ήταν που με κατέκλυσε η απελπισία, βλέποντας χωριά να καίγονται, ανθρώπους να ουρλιάζουν από απόγνωση και ζωές να καταστρέφονται! Μέσα στα συναισθήματα αγανάκτησης και απελπισίας προστίθενται και τα συναισθήματα ενοχής! Εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές που καταστρέφονται και 'γω βολεμένη στον αναπαυτικό καναπέ μου αγανακτώ για τα μαθήματα που δεν θα δώσω! Ντροπή! Τι να πουν αυτοί οι άνθρωποι που είδαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους να γίνονται σταχτη? Πώς να βγάλω απ' το μυαλό μου αυτή τη μάνα που έγινε ολοκαύτωμα με τα παιδιά της στην αγκαλιά? Την δημοσιογράφο που είχε αποκλειστεί με το συνεργείο σε ένα χωριό της Ηλείας πώς να μην την σκέφτομαι!?

Κλείνω την τηλεόραση και κάθομαι στον καναπέ αποσβολωμένη. Έχουν σταματήσει όλα. Δεν ακούγεται και δεν κινείται τίποτα γύρω μου. Μόνο μια στάχτη πετάει στον αέρα και προσγειώνεται στο χέρι μου. Την κοιτάω. Άραγε από ποια ζωή να 'σαι το απομεινάρι?

Όνειρα ασπρόμαυρα..που ξέβαψαν

Η μέρα της αναχώρησης έφτασε! Μάζεψε όλα τα πράγματά του σε δυο βαλίτσες! Πώς να χωρέσει τη ζωή του σε δυο βαλίτσες!? Κι όμως, τα κατάφερε! Έκλεισε τις βαλίτσες, σφάλισε την πόρτα πίσω του και φεύγοντας δεν κοίταξε πίσω. «Δεν υπάρχει γυρισμός», σκέφτηκε, και έκανε το πρώτο βήμα προς την καινούρια του ζωή.

Φτάνοντας στην ξένη χώρα-πατρίδα λέγεται τώρα πια- η πρώτη του έγνοια ήταν να βρει δουλειά! Η γυναίκα του ήταν έγκυος και έπρεπε να βρει λεφτά! Με το απολυτήριο γυμνασίου που είχε, κατάφερε να βρει δουλειά σε μια οικοδομή. «Δεν πειράζει», σκέφτηκε, «είναι δουλειά τίμια και θα δουλέψω σκληρά για να τα καταφέρω!»

Μετά από έξι μήνες σκληρής δουλειάς και με τα λεφτά που είχε βάλει στην άκρη από τότε που ήταν στην …πατρίδα θα την πει- δεν μπορεί να την απαρνηθεί τόσο εύκολα- πήρε ένα αυτοκίνητο, παλιό, απ’ αυτό που κάνει θόρυβο όταν περνάει και το τρέχουν από πίσω τα παιδιά της γειτονιάς! Όμως αυτός καμάρωνε γιατί ήταν ΔΙΚΟ ΤΟΥ! Το πήρε με το καρβέλι που στερήθηκε απ’ το τραπέζι του! Τον έβλεπε και η γυναίκα του που έκοβε βόλτες στη γειτονιά και χαμογελούσε γιατί έμοιαζε με παιδάκι που δεν μπορεί να αφήσει το καινούριο του παιχνίδι! Είχε φτάσει ήδη στον όγδοο μήνα! Η κοιλίτσα της είχε μεγαλώσει τόσο που δεν μπορούσε να κάτσει στο τραπέζι! Έτσι κάθονταν στον καναπέ για φαγητό!

Το βράδυ, όταν ξάπλωναν την πλησίαζε αθόρυβα και την αγκάλιαζε απαλά! Αυτή η αγκαλιά ήταν η πιο γλυκιά στιγμή της μέρας του! Εκεί, μέσα στα δυο του χέρια, είχε ό,τι αγαπούσε περισσότερο, την γυναίκα της ζωής του και αυτό το μικρό αγέννητο πλασματάκι που του είχε ήδη αναστατώσει τη ζωή! "Χαλάλι του", σκεφτόταν "εδώ θα είναι πιο ευτυχισμένο!"

Το πρωί που γέννησε η γυναίκα του δούλευε! Δεν μπορούσε να φύγει απ’ την οικοδομή! Πόσο λυπήθηκε που δεν μπόρεσε να είναι στο πλευρό της! Ζήτησε άδεια για τις δυο επόμενες μέρες και το απόγευμα μόλις σχόλασε έτρεξε να ετοιμαστεί! Έβαλε το καλό του πουκάμισο και ξεκίνησε για το νοσοκομείο! Είχε πια σουρουπώσει. «Πώς να είναι άραγε η κόρη μου? Θα μου μοιάζει!?», σκεφτόταν ανέμελος ενώ οδηγούσε όταν άκουσε ένα μπαμ! Είχε τρακάρει τον μπροστινό του! Σε κλάσματα δευτερολέπτου βλέπει έναν νεαρό να πετάγεται από το μπροστινό αυτοκίνητο έξω φρενών! «Πού πας ρε ηλίθιε? Δεν βλέπεις μπροστά σου?» , άκουσε τον νεαρό να του λέει. «Συγκνώμη», προσπάθησε να πει στα φτωχά ελληνικά του «εγκώ δεν το ήθελα!». «Αλβανός είσαι ρε??», αποκρίθηκε ο νεαρός που έμοιαζε πλέον σαν ταύρος σε υαλοπωλείο! Αφηνιασμένος, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και άρχισε να τον κτυπά και να τον βρίζει με μανία! Δεν πρόλαβε να πει ούτε μια λέξη. Όταν η μανία του νεαρού καταλάγιασε και συνειδητοποίησε τι είχε κάνει μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε σαν κυνηγημένος, αφήνοντάς τον να κείτεται αιμόφυρτος! Λίγες ώρες αργότερα κάποιοι γείτονες τον βρήκαν νεκρό!
Ποια να ήταν η τελευταία του σκέψη άραγε? Μαντεύω πως ήταν η κορούλα του, που δεν πρόλαβε να δει!

Αυτή η ιστοριούλα αφιερωμένη στους «πατριώτες» που έγραψαν το «ηρωικό» «Θάνατος στους Αλβανούς και τους Τούρκους» στον τηλεφωνικό θάλαμο της γειτονιάς μου, καθώς και σε όλους όσους έχουν μάθει να μισούν ό,τι διαφορετικό υπάρχει γύρω τους.

Και ένα..και δύο..και τρία..και τέσσερα διπλωματααά..

Αίθουσα αναμονής. Ώρα 4 και 13 λεπτά. Περιμένω εδώ και 3 ολόκληρα λεπτά! Είναι η πρώτη μου συνέντευξη για δουλειά και έχω πολύ άγχος!! Εύχομαι να είναι για την θέση του μάρκετινγκ μάνατζερ! Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω για ποια θέση είμαι 'δω, με έστειλαν κάποιοι οικογενεικοί φίλοι μόλις έμαθαν ότι ψάχνω δουλειά!

Η αγωνία κορυφώνεται! Έχουμε φτάσει αισίως στα 7 λεπτά αναμονής! Μήπως τελικά έπρεπε να βάλω το σκούρο μπλέ ταγέρ που μου έλεγε η μαμά μου?? Έχει ανοίξει και ο καιρός και φαίνομαι πολύ μακάβρια με το μαύρο! Και τα νύχια μου?! Ωχ! Έπρεπε να τα είχα βάψει σε ματ μπεζ χρώμα και όχι σε ασημιζέ! Τι θα κάνω τώρα? Μα γιατί αργεί τόσο πολύ αυτή η γραμματέας!! Μάλλον τα νύχια της θα βάφει κι αυτή!

Και μέσα στο παραλήρημα του συγχισμένου μυαλού μου, ανοίγει η πόρτα του γραφείου! Από μέσα ξεπροβάλλει μια κοπελίτσα, που φαινόταν λίγο μεγαλύτερη από μένα, και η γενική διευθύντρια της εταιρίας, ψιλόλιγνη και εντυπωσιακή με έναν αέρα επιτυχίας να την περιτριγυρίζει. Μου γνέφει να περάσω στο γραφείο της! Σηκώνομαι, προσπαθώ να στηθώ με αυτοπεποίθηση, και με έναν αέρα πασαρέλας(φτυστή η Ζιζέλ!), πλησιάζω.

Κάθομαι στην καρέκλα σιωπηλή όσο αυτή επεξεργάζεται το βιογραφικό μου! 1 λεπτό αργότερα μου ανακοινώνει ότι "δεν τους κάνω"! Πώς είπατε?! Πετάγομαι πάνω σαν ελατήριο! "Μα αποφοίτησα από το ΟΠΑ", ξεστομίζω με καμάρι και προσπαθώ να αγνοήσω την φωνούλα που σιγοτραγουδάει (Όπα Όπα σ' αγαπώ κι ας μην σου το 'πα!) στο κεφάλι μου κάθε φορά που το προφέρω!

"Αντιλαμβάνομαι ότι το ΟΠΑ είναι ένα αξιόλογο πανεπιστήμιο αλλά η κοπέλα που μόλις έφυγε έχει ένα εξίσου δυνατό πτυχίο με σένα και επιπλέον διαθέτει και μεταπτυχιακό, διδακτορικό, ecdl, proficiency στα αγγλικά, γαλλικά και σουαχίλι, και ξέρει στενογραφία, τυπογραφία, αγιογραφία, αγγειοπλαστική και πώς να φτιάχνει σούσι!! Και όπως καταλαβαίνεις, η εταιρία μας απαιτεί το καλύτερο για την θέση της γραμματέως!!".

Πετάχτηκα πάνω λουσμένη στον ιδρώτα! Άρχισα να τσιμπιέμαι για να δω αν ξύπνησα! Άουτς! Τι εφιάλτης ήταν αυτός!! Χριστούλη μου! Αχ αυτά τα πτυχία! Κανείς δεν μπορεί να πάρει μόνο ένα!(?) Και για να μην χάνω χρόνο σας αφήνω κάπου εδώ γιατί πρέπει να αρχίσω την έρευνα για το μεταπτυχιακό μου! Ευτυχώς που υπάρχει και το internet και μπορώ να βρίσκω πληροφορίες γρήγορα (βλέπε χρήσιμα sites δίπλα) αλλιώς δεν θα προλάβαινα με τίποτα να μάθω πώς να φτιάχνω και σούσι!!

Υ.Γ. Παρακαλούνται όσοι κατέχουν πληροφορίες για μεταπτυχιακά σε Επικοινωνία/Δημόσιες Σχέσεις/Εταιρική Επικοινωνία κτλ (κατά προτίμηση σε Ευρωπαϊκές χώρες) να τις μοιραστούν μαζί μας σε comment στο σχετικό άρθρο! Πληροφορίες για συνταγές σούσι, επίσης ευπρόσδεκτες!Ευχαριστώ πολύ!

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να διαλέξεις τη λάθος δουλειά!

Αυτή η εικόνα μαζί με αρκετές ιδίου τύπου ευφάνταστες φωτογραφίες κατέφτασαν χτες στο inbox μου! Υποθέτω πως η δημιουργική αυτή καμπάνια έγινε για λογαριασμό κάποιου γραφείου επαγγελματικής κατάρτισης. Πολύ πρωτότυπη ομολογώ! Και εκεί που κάθομαι και χαζογελάω μόνη μου μπροστά από το πισί, το μυαλουδάκι μου τρέχει (όλο τρέχει αυτό τι να κάνω!?) πίσω στις εποχές που ετοιμαζόμουν να διαλέξω και 'γω τις σπουδές που θα ακολουθήσω(αχ νιάτα!).

17 χρονών, με τα μυαλά πάνω απ το κεφάλι και με μια αδιόρατη αίσθηση του βάρους της απόφασης που είχα να πάρω! Βασανίστηκα δεν μπορώ να πω αλλά η τελική μου απόφαση ανακοινώθηκε στους γονείς μου κάπως έτσι:"Θα βάλω πρώτη επιλογή το μάρκετινγκ, καλό μου ακούγεται!!" Και με αυτή την αίσθηση σοβαρότητας και υπευθυνότητας που με διακατείχε τότε(γκουχ γκουχ), χάραξα τη γραμμή για το μέλλον μου!!

Το όνειρο πραγματοποιήθηκε! Ξεκίνησα γεμάτη χαρά για τις σπουδές στην Αθήνα-δεν με χωρούσε η "μικρή" Λευκωσία! Άνοιξα τα φτερά μου για νέους προορισμούς! Η δεύτερη μεγάλη ανακοίνωση προς τους γονείς μου έγινε τα Χριστούγεννα όταν γύρισα στην πατρίδα: "Δεν ξέρω αν θα ασχοληθώ ποτέ με το μάρκετινκ . Νομίζω πως δεν μου αρέσει!" Οι καημένοι τι να πουν? Τα κλασικά "να χω ένα πτυχίο στο χέρι" και μετά βλέπω τι θα κάνω! Κίνησα και 'γω πίσω για το πανεπιστήμιο με βαριά καρδιά!

Ο πρώτος χρόνος πέρασε χωρίς να καταλάβω πώς! Το δεύτερο χρόνο τα μαθήματα άρχισαν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα! Ίσως να ασχοληθώ τελικά με τον τομέα! Ας του δώσω μια ευκαιρία (όπως λέμε ας πάει και το παλιάμπελο!). Τελικά έφτασα στον τρίτο χρόνο για να βρω αυτό που μου ταιριάζει! Οι δημόσιες σχέσεις και η επικοινωνία! Στον έβδομο ουρανό εγώ!

Μάλλον ήμουνα από τους τυχερούς που δεν ήξεραν τι ήθελαν αλλά τελικά το βρήκαν στην πορεία! Η ζωή είναι όντως πολύ μικρή για να διαλέξεις την λάθος δουλειά αλλά και πάλι "η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει την ώρα που εσύ καταστρώνεις άλλα σχέδια γι' αυτήν"(σε ελεύθερη μετάφραση-ο John Lennon νομίζω το 'πε!). Αυτό για όσους πιστεύουν ότι έχουν πάρει τον λάθος δρόμο! Γιατί δεν υπάρχουν λάθος δρόμοι στη ζωή, μόνο μονοπάτια που κάνουν κύκλο μέχρι να φτάσουν στον προορισμό!

Οι βόλτες του μυαλού και της καρδιάς!

Καλώς ορίσατε στο πιο ταξιδιάρικο blog! Είμαι η Έλενα, φοιτήτρια του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μέσα από αυτό το blog θέλω να καταγράψω τις σκέψεις, τις αγωνίες και τα συναισθήματά μου για ό,τι σημαντικό ή ασήμαντο με απασχολεί! Αυτά τα μικρά ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς, κοντινά και μακρινά, λογικά και παράλογα, θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας και να μάθω για τους δικούς σας προορισμούς! Γιατί στο κάτω κάτω, η ζωή μας μια βόλτα είναι!

Πριν ξεκινήσουμε όμως τις βόλτες λέω να κάνουμε ένα reality check: Τέρμα η θάλασσα, η ξεγνοιασιά και το παιχνίδι! Μπαίνουμε και πάλι στην αγωνία του διαβάσματος και των εξετάσεων! Βιβλία, σημειώσεις, ύλη, γραπτά, βαθμοί είναι οι λέξεις που κατακλύζουν το μυαλό μου και νιώθω την αναπνοή μου να κόβεται! Πώς να προσαρμοστεί αυτό το μυαλουδάκι που ακόμα αρμενίζει στα γαλανά νερά του νησιού μου!? Είναι ταξιδιάρικο τέτοια εποχή, γι' αυτό επιμένει να σας μιλήσω για τις διακοπές μου στην Κύπρο!

Ομολογώ πως πέρασα έναν υπέροχο μήνα πλατσουρίζοντας στα γαλάζια νερά του νησιού, τρώγωντας πολυυυύ (πολύ όμως!) φαγητό και τριγυρνώντας σε κάθε γωνιά του νησιού με την παρέα μου! Όπως καταλαβαίνετε γύρισα με 5 επιπλέον κιλά και ένα υπέροχο "πακιστανί" χρώμα που οφείλεται, φυσικά, στις απίστευτες ώρες που καθόμουνα σαν ξεροψημένη μπριζόλα στον ήλιο! Είναι φανταστικό όμως το νησί και αξίζει να το επισκεφτείτε κάποια στιγμή!!

Αυτά τα λίγα από μένα! Περιμένω με αγωνία να ακούσω και για τις δικές σας καλοκαιρινές εξορμήσεις!