Όνειρα ασπρόμαυρα..που ξέβαψαν

Η μέρα της αναχώρησης έφτασε! Μάζεψε όλα τα πράγματά του σε δυο βαλίτσες! Πώς να χωρέσει τη ζωή του σε δυο βαλίτσες!? Κι όμως, τα κατάφερε! Έκλεισε τις βαλίτσες, σφάλισε την πόρτα πίσω του και φεύγοντας δεν κοίταξε πίσω. «Δεν υπάρχει γυρισμός», σκέφτηκε, και έκανε το πρώτο βήμα προς την καινούρια του ζωή.

Φτάνοντας στην ξένη χώρα-πατρίδα λέγεται τώρα πια- η πρώτη του έγνοια ήταν να βρει δουλειά! Η γυναίκα του ήταν έγκυος και έπρεπε να βρει λεφτά! Με το απολυτήριο γυμνασίου που είχε, κατάφερε να βρει δουλειά σε μια οικοδομή. «Δεν πειράζει», σκέφτηκε, «είναι δουλειά τίμια και θα δουλέψω σκληρά για να τα καταφέρω!»

Μετά από έξι μήνες σκληρής δουλειάς και με τα λεφτά που είχε βάλει στην άκρη από τότε που ήταν στην …πατρίδα θα την πει- δεν μπορεί να την απαρνηθεί τόσο εύκολα- πήρε ένα αυτοκίνητο, παλιό, απ’ αυτό που κάνει θόρυβο όταν περνάει και το τρέχουν από πίσω τα παιδιά της γειτονιάς! Όμως αυτός καμάρωνε γιατί ήταν ΔΙΚΟ ΤΟΥ! Το πήρε με το καρβέλι που στερήθηκε απ’ το τραπέζι του! Τον έβλεπε και η γυναίκα του που έκοβε βόλτες στη γειτονιά και χαμογελούσε γιατί έμοιαζε με παιδάκι που δεν μπορεί να αφήσει το καινούριο του παιχνίδι! Είχε φτάσει ήδη στον όγδοο μήνα! Η κοιλίτσα της είχε μεγαλώσει τόσο που δεν μπορούσε να κάτσει στο τραπέζι! Έτσι κάθονταν στον καναπέ για φαγητό!

Το βράδυ, όταν ξάπλωναν την πλησίαζε αθόρυβα και την αγκάλιαζε απαλά! Αυτή η αγκαλιά ήταν η πιο γλυκιά στιγμή της μέρας του! Εκεί, μέσα στα δυο του χέρια, είχε ό,τι αγαπούσε περισσότερο, την γυναίκα της ζωής του και αυτό το μικρό αγέννητο πλασματάκι που του είχε ήδη αναστατώσει τη ζωή! "Χαλάλι του", σκεφτόταν "εδώ θα είναι πιο ευτυχισμένο!"

Το πρωί που γέννησε η γυναίκα του δούλευε! Δεν μπορούσε να φύγει απ’ την οικοδομή! Πόσο λυπήθηκε που δεν μπόρεσε να είναι στο πλευρό της! Ζήτησε άδεια για τις δυο επόμενες μέρες και το απόγευμα μόλις σχόλασε έτρεξε να ετοιμαστεί! Έβαλε το καλό του πουκάμισο και ξεκίνησε για το νοσοκομείο! Είχε πια σουρουπώσει. «Πώς να είναι άραγε η κόρη μου? Θα μου μοιάζει!?», σκεφτόταν ανέμελος ενώ οδηγούσε όταν άκουσε ένα μπαμ! Είχε τρακάρει τον μπροστινό του! Σε κλάσματα δευτερολέπτου βλέπει έναν νεαρό να πετάγεται από το μπροστινό αυτοκίνητο έξω φρενών! «Πού πας ρε ηλίθιε? Δεν βλέπεις μπροστά σου?» , άκουσε τον νεαρό να του λέει. «Συγκνώμη», προσπάθησε να πει στα φτωχά ελληνικά του «εγκώ δεν το ήθελα!». «Αλβανός είσαι ρε??», αποκρίθηκε ο νεαρός που έμοιαζε πλέον σαν ταύρος σε υαλοπωλείο! Αφηνιασμένος, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και άρχισε να τον κτυπά και να τον βρίζει με μανία! Δεν πρόλαβε να πει ούτε μια λέξη. Όταν η μανία του νεαρού καταλάγιασε και συνειδητοποίησε τι είχε κάνει μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε σαν κυνηγημένος, αφήνοντάς τον να κείτεται αιμόφυρτος! Λίγες ώρες αργότερα κάποιοι γείτονες τον βρήκαν νεκρό!
Ποια να ήταν η τελευταία του σκέψη άραγε? Μαντεύω πως ήταν η κορούλα του, που δεν πρόλαβε να δει!

Αυτή η ιστοριούλα αφιερωμένη στους «πατριώτες» που έγραψαν το «ηρωικό» «Θάνατος στους Αλβανούς και τους Τούρκους» στον τηλεφωνικό θάλαμο της γειτονιάς μου, καθώς και σε όλους όσους έχουν μάθει να μισούν ό,τι διαφορετικό υπάρχει γύρω τους.